“Een Ongelijk Paar” is een roman over familie kwesties achter een Haagse portiekdeur.
Het begin van een relatie is vaak een ondoordachte stap maar het wordt serieus wanneer je door ‘een ongelukje’ tot elkaar wordt veroordeeld. Een ongewenste zwangerschap kan best de start van een gelukkig huwelijk zijn, maar zeker voor een huwelijk geldt ‘ ít takes two to tango’. Een enthousiaste man trouwt met een vrouw die haar vader de schuld geeft van het overlijden van haar moeder en haar ongeluk in de liefde. De man wil vooral van het leven genieten maar de vrouw wantrouwt iedere man. Verschillen worden niet uitgesproken en resulteren in een gebrek aan empathie.
aan de Den Helderstraat 56 in Den Haag
De uitdrukking ‘Niet lullen maar poetsen’ is hun op het lijf geschreven. Hun idealen en hun hart volgen wordt doorkruist door omstandigheden en verplichtingen. Er komen meer kinderen en hun huwelijk wordt een rollercoaster. Maak je af waar je aan begonnen bent, of gooi je de handdoek in de ring? Kies je voor jezelf of voor je kinderen?
de Den Helderstraat in Den Haag
Dilemma’s achter de voordeur van een Haagse portiekwoning over een vrouw die weinig mogelijkheden heeft en een man die het beter weet. Het komt in de beste kringen voor. Leven met elkaar en leven langs elkaar. De kinderen zijn toeschouwer en zien een ongelijk paar. Ze leren dagelijks van het huwelijk van hun ouders. Een goede leerschool en dan zo snel mogelijk het huis uit. Hun conclusie: Je kunt meer leren van een slecht, dan van een goed voorbeeld.
Maar je krijgt van allebei voldoende mee:
Ma: ‘Zonder ballen geen plezier’
en
Pa : ‘Je mag je schoenen wel weer eens poetsen’
Luchtig opgetekend door ‘een getuige’ die halverwege hun huwelijk op de wereld wordt gezet. Theo Meijer zet in “Een Ongelijk Paar” een tijdsbeeld neer van de tweede helft van de 20e eeuw wat voor veel generatiegenoten herkenbaar zal zijn. Jongeren zullen zich vooral verbazen.
Dit verhaal is geschreven door Theo Meijer en heeft 264 pagina’s.
Klik hier om naar de reviews te gaan!
Een Ongelijk Paar door Theo Meijer.